Mensen die mij heel goed kennen weten
dat ik aan het begin van mijn zoveelste leven zit...
Nee, daarmee bedoel ik niet mijn
zoveelste reïncarnatie -ik weet niet wat ik van dat concept moet
denken- maar wel dat ik -door chronische ziekte en daarmee
samenhangende perikelen gedwongen- mezelf de komende tijd voor de
zoveelste keer moet heruitvinden.
Ooit was ik vooral Scholier, en
daarnaast een seizoen ook Basketballer op het hoogste Nederlandse
niveau. Achteraf gezien misschien wel gedurende het piekniveau wat de
Eredivisie Basketball ooit heeft gehad. Maar toen ik voor de keuze
stond leek mij -bij gebrek aan echt talent- een eventuele carrière
als semi-professionele basketballer het hoogst haalbare. Wellicht dat
ik met een iets betere gezondheid een zelfs een aantal jaren langer
een redelijke Back-up-Eredivisie-speler had kunnen blijven/worden,
maar zelfs dat mij voor ogen gehouden wenkende perspectief, bleek
uiteindelijk een luchtkasteeltje. Dus koos ik voor het spelen op een
lager niveau, in tegenstelling tot flink wat generatie- en
team-genoten; Rene Ridderhof, Hans Heijdeman, Marco de Waard, Raymond
Bottse, -om er maar een paar te noemen- werden allemaal International
en speelden lang bij Nederlandse Topclubs. Ik vond mijn keuze toen
'normaal'. Want dat de genoemde 'Grote Vier uit de Dordtse School van
Maarten van Gent' (veel) meer talent hadden dan ik, dat had ik echt
wel door. Misschien was ik toen zelfs iets te negatief over mijn
eigen potentieel; pas heel veel later begreep ik dat ik -zelfs met
mijn beperkte aangeboren talenten- wellicht toch wel wat hoger had
kunnen reiken, als ik dat op het moment van kiezen ingezien zou
hebben. Achteraf bekeken zou het dan wel de vraag zijn geweest
hoelang mijn lichaam het me toegestaan had op hoog niveau te
spelen...daar zal ik nooit meer achter komen...en ik moet er ook bij
zeggen dat die keuze min of meer voor mij gemaakt werd.
In ieder geval is op mijn dertigste
gebleken dat de combinatie van een stevige baan (onderbroken door een
aantal jaren een veeleisende studie als late twintiger), het spelen
op een behoorlijk niveau basketballen (indicatief: een keer of vier,
vijf per week trainen, spelen, en al snel vaak ook nog een paar
trainingen geven en wekelijks een wedstrijd coachen), en daarnaast
(als het even kon) ook nog wekelijks flink wat fietsen, hardlopen
en/of schaatsen, in ieder geval voor een van mijn ogen teveel
gevraagd was.
Dat oog ging stuk, en de toen
noodzakelijke operatie -en de daarbij optredende complicaties- kregen
mij bijna knock-out. Ik werd nooit meer 'de oude Aart'; het actief
sporten was in een klap voorbij, en het kostte mij uiteindelijk mijn
baan en maatschappelijke carrière. Wrang genoeg bood de omweg van
die chronische ziekte, mij alsnog de optie om mij grotendeels aan het
Basketball te wijden... Maar dan wel op zo'n manier dat het me erg
veel 'Bloed, zweet en tranen' -en achteraf gezien helaas ook nog eens
heel veel geld- gekost heeft. Tegenover die offers slechts stonden
slechts immateriële baten, en juist die vormen de kern van dit
verhaal, maar daarover straks meer.
Via bovenstaande inleiding kom ik bij
de gelegenheid -omdat ik als organisator het nodige krediet had
opgebouwd bij de betreffende NBA-mensen- om Hakeem 'The Dream'
Olajuwon te mogen interviewen. Dit nadat de aanwezige leden van de
Nationale Media die gelegenheid kregen...ze hebben er 'met z'n allen'
niet het best mogelijke van gemaakt, en dat is een understatement.
Want Hakeem was natuurlijk een Wereld-Ster, een NBA-Super-Star, en
een van de meest getalenteerde NBA-Spelers ooit, en meer dan wat
korte stukjes kwamen er niet uit de door de NBA geboden
'media-opportunity' om die Wereldster in Nederland te interviewen...
Hakeem Olajuwon - The Dream
http://www.BoredFIlmGrads.com http://www.Facebook.com/BoredFilmGrads @BoredFIlm
Ik zat toen nog in mijn leven als
Club-Oprichter en Basketball-Organisator, en ik was absoluut geen
geschoolde schrijver, maar realiseerde mezelf toen al wel een beetje
dat Journalist/Schrijver zijn -ware het geval niet dat ik nu eenmaal
de ICT-wereld in was gegaan- helemaal niet zo'n slechte carrière
voor mij had kunnen zijn, vermits ik dan natuurlijk ook de
bijbehorende studie zou hebben gekozen. Ik heb sindsdien wel een
beetje leren schrijven door het veel te doen, maar ben me er bij
ieder stuk dat ik schrijf weer van bewust dat ik die opleiding niet
als basis heb. Maar goed, ik mocht die Grootse Speler -maar zeker ook
heel Bijzondere Man/Persoon- dus interviewen. Een stukje van het
gesprekje dat ik met hem had is me het meeste bijgebleven; ik stelde
hem een vraag over hoe hij aankeek tegen zijn toetreden tot 'The
Original Dreamteam' (van de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona
dus). Hij was immers een geboren Nigeriaan, migreerde pas rond zijn
twintigste naar de VS, en moest dus voor die eer genaturaliseerd
worden tot Amerikaan..?
Zijn antwoord was: “...dat hij het
een grote eer had gevonden voor de USA te spelen, en al helemaal met
de samengebrachte groep Supersterren die het eerste USA
Basketball-team bestaande uit NBA'ers in Fiba-competitie in 1992
was...” Voor de wat jongere lezers: tot dat moment speelde de USA
in Fiba-competities met amateurs/collegespelers, terwijl dat eerste
en enige 'Echte Dreamteam' juist bestond uit de meest complete groep
Supersterren ooit: naast Hakeem maakten ook Earvin 'Magic' Johnsson,
Michael Jordan&Scottie Pippin, Charles 'Sir Charles - The Round
Mound of Rebound' Barkley, Karl 'The Mailman' Malone, John Stockton,
Larry Bird, en Patrick Ewing deel uit van dat ensemble... Nog even
doorgaan? Nou er waren ook nog: Chris Mullin, Clyde 'The Glide'
Drexler, en David 'The Admiral' Robinson...ik tik maar even de
bijnamen die me direct te binnen schieten erbij, maar ik vergeet vast
nog wel ergens iets. Ik noem ook een speler niet, want dat is nou
eens een leuk zoek-vraagje: "Wie was de 12e speler van het
Dreamteam? En waarom laat ik hem buiten dit rijtje van
Super-Sterren?"
Kortom; ik denk niet dat er ooit nog
zo'n team samengesteld zal (kunnen) worden -al moet je daarbij
eigenlijk zeggen 'Zeg nooit: Nooit! Want je weet maar nooit...'
Het jaar na die ongelofelijke 'Bang'
waarmee de NBA de Olympische Spelen binnenkwam -want hoe moet je het
anders noemen als zowat alle Tegenstanders al VOOR de wedstrijd met
jouw team op de foto willen..?- richtten wij onze club in de Oude
Wijken van Den Haag op, en kozen als naam 'BV Team Ten Dreamers The
Hague' (TTD), onder andere geïnspireerd op...natuurlijk!
Maar ook op het idee: 'Wees niet bang
om te Dromen! Er is vaak meer mogelijk dan je op het eerste gezicht
zou denken!'
Maar dat was niet het meest markante
uit zijn antwoord, hij zei er achteraan: "I consider myself a
Citizin of the World..." En alhoewel ik dat helemaal geen
vreemde uitspraak vond uit zijn mond; 'die uitspraak bleef wel in
mijn hoofd hangen'...
Goed ik had dus -op een Evenement waar
tientallen jongere leden van mijn clubje uit Den Haag; allemaal Team
Ten Dreamers!', een of meerdere dagen als Vrijwilligers niet
basketballende Jeugd en Jongeren kennis lieten maken met
NBA-Basketball (The Jam Session)- een kwartiertje kunnen praten met
de Man die niet alleen een van de Enige 'Original Dreamteamers' was,
maar ook nog eens -en niet voor niets!- zelf de bijnaam 'The Dream'
droeg.
En wat zei die man met dat korte
zinnetje nu eigenlijk?
Volgens mij: 'Al die Grenzen in de
Wereld...niet belangrijk; we zijn allemaal Wereldburgers...en
Iedereen heeft Dezelfde Universele Rechten van de Mens'... Dat
bedoelde hij, zo begreep ik hem tenminste.
Enkele jaren later mocht ik zelf -in
alweer een volgend leven- Internationale Jeugd Toernooien mocht gaan
Scouten. Daardoor werd ik van Liefhebber/Fan van de Internationale
Basketball-wereld, een beetje meer deel van die wereld. En omdat ik
nu eenmaal graag ervaringen deel -en omdat ik vond dat veel te weinig
mensen in Nederland benul hadden van die opwindende Internationale
Basketball-wereld- benutte ik vanaf het begin die gelegenheid om mijn
internationale ervaringen en belevenissen te delen met
Basketball-Liefhebbers in Nederland, door het schrijven van Columns
en Verhalen. Weer 'een volgend leven', maar dit leven loopt -zij het
in beperktere mate- nog steeds door.
Ik werd dus min of meer deel van een
relatief klein wereldje van Scouts, Managers, Agenten, grote
Sport-merken, Coaches, en moest daarvoor (vooral) door heel Europa
reizen. En ging mezelf steeds meer tenminste 'Europeaan' voelen. Nu
reisde ik daarvoor ook al graag, maar in deze nieuwe rol kwam ik
vaker bij 'echte Locals' en bij andere 'Basketball-nomaden' terecht
-aan tafel bijvoorbeeld- want 'Reizen', is niet (precies) hetzelfde
als 'Tourist of Vakantieganger zijn'. In dat nieuwe wereldje sprak ik
-ondanks dat ik eigenlijk alijd een heel verlegen jongetje ben
gebleven- altijd wel ergens een bijzonder iemand, of juist met heel
gewone mensen uit andere landen iemand, die mij dan een beetje
inwijdden in de bijzonderheden van dat land, die streek, of die
specifieke plaats. Ik zag op sommige plekken de sporen van Oorlogen,
en dan waren er altijd wel mensen die daar dan verhalen over
vertelden die 180 graden anders waren dan je vanuit het veilige
Nederland had kunnen bedenken... Ik werd er een wijzer, en dus rijker
mens van, tenminste dat vind ik...
Maar het meest van alles, trok ik
iedere keer weer dezelfde conclusie: 'Hoe anders landen, mensen,
culturen, gewoonten ook op het eerste gezicht lijken, uiteindelijk
zijn al die mensen eigenlijk net zoals 'wij' -de mensen die het
toevallig erg getroffen hebben met het feit dat we 'toevallig' in een
van de rijkste, meest ontwikkelde kleine stukjes van de wereld
geboren en opgegroeid zijn, kleine stukjes aarde waar heel veel
dingen goed geregeld zijn, en waar voor de meeste mensen heel veel
mogelijk is-, en dat dat dus juist 'helemaal niet zo normaal is, maar
gewoon 'Geluk'! Een les die ik toen leerde was, dat Europeanen van
mijn generatie en net daarvoor, die oorspronkelijk helemaal niet
zoveel anders leefden dan wij, zomaar ineens de pech hadden dat hun
wieg aan de andere kant van 'De Muur', of van 'Het IJzeren Gordijn'
stond. En dat dat dus een wereld aan verschil maakt wat betreft
Vrijheid, Kansen, en Rijkdom die wij wel -maar velen van 'hen'- niet
hadden, of in ieder geval minder.
En dat leidde bij mij dus tot de
conclusie dat: het daarom dus volslagen logisch is dat wij -nu die
Muur en/of dat Gordijn er niet meer zijn- die landen waarmee we in
onze geschiedenis vaak behoorlijk verweven waren, helpen! Dat ze nu
niet alleen maar 'een Nieuwe Markt' zijn voor ons, maar ook landen
-of eigenlijk volken, mensen!- waar we niet alleen moeten profiteren
als dat kan, en die we buitensluiten als ons dat even beter uitkomt,
maar dat we die mede-Europeanen moeten helpen om op ons niveau van
Kennis, Welvaart, en Rechtstaat te komen. Dat is in eerste instantie
een kwestie van eerlijkheid, maar uiteindelijk ook altijd nog eens in
ons eigen voordeel ook, wat populisten daar ook anders over mogen
roepen. Want als er iets is dat de Gemeenschap die nu EU heet bewezen
heeft, dan is het dat; zelf werden we na WO-II weer op de been
geholpen door de Amerikanen, en als er ergens landen zijn die daar
goed van hebben geprofiteerd dan zijn 'wij Nederland' en bijvoorbeeld
Duitsland dat wel.
En nu is het dus onze beurt om anderen
te helpen...en dat doen we dus allang niet meer genoeg, en dat vind
ik bedroevend...
Goed, en dan kom ik nu dus bij de moraal van dit verhaal, en bij de actualiteit van de -zeer lange- titel boven dit verhaal: ik roep weleens -wat provocerend, maar deels ook zeker gemeend- “...weg met al die Grenzen van de Natie-staten, te beginnen met de Be-Ne-Lux; 'Laten we Nederland Opheffen en Opdelen in vier delen -bijvoorbeeld Randstad, Zuiden, Oosten en Noorden-, laten de Belgen hetzelfde doen -bijvoorbeeld in Brussel, Vlaanderen en Wallonië- en laten we daar Luxemburg dan aan toevoegen. Dan hebben we Acht relatief Grote, Sterke Regio's, die allemaal nog wel een stukje autonomer mogen worden dan bijvoorbeeld onze provincies nu zijn. We noemen het nieuwe geheel dan Be-Ne-Lux-land, en zijn dan meteen een van de grotere, en rijkste landen in de EU."
Daarmee sparen we (de kosten en
consequenties van) die politieke- en bestuurs-laag daartussen -een
laag waar ik me toch in toenemende mate aan erger vanwege het
geneuzel en het onvermogen, een laag bovendien die er in de
Globaliserende Wereld toch steeds minder toe doet- gewoon uit; dat
zou ons miljarden schelen! En dan kunnen we gelijk alles wat nu niet
goed meer functioneert eens flink opschudden en verbeteren -ik noem
maar even wat voorbeelden: Defensie, de e-Overheid (en dus ook de
Belastingdienst die op instorten staat), de Zorg, het Onderwijs, er
zijn gebieden te over waar wel eens een frisse wind door mag!
En als datzelfde dan ook op andere
plaatsen in Europa waar het inmiddels flink rommelt ook zou gebeuren;
dan krijgen we een nog veel groter en veel sterker Europa, maar ook
een Europa waar 'de Macht van de Toevalligheid'
-zie Schotland, Noord-Ierland en
Ierland de UK en de Brexit,
-zie Catalonië, Baskenland en Spanje,
-zie het Frankrijk van het Platteland
vs. de Grote Steden/c.q. Parijs,
-zie Duitsland dat veel te Groot, Rijk
en Machtig is geworden, maar tegelijk nog steeds een onzichtbare
grens heeft tussen 'Oost-' en 'West',
-zie Italië dat kraakt in zin voegen,
-en zo kan je nog uren doorgaan over
het Meest Diverse Continent van deze Planeet, en dan heb ik het nog
niet eens over 'weeffoutjes' die ooit zijn gemaakt aangaande de
Koerden, de Palestijnen vs. Israël, en...en, en, En!
Ik zie het in mijn leven Niet
Gebeuren...maar ook hier geldt: 'Zeg nooit: Nooit!'
 |
| Cartoon overgenomen van --- Hier --- |
En ik -want ik blijft af en toe Dromen;
daarmee stoppen staat voor mij gelijk aan stoppen met leven- zou
graag ooit eens een Groot Basketball-Toernooi zien, waarin het anders
gaat dan waar we nu aan gewend zijn:
-waarin niet een dominant groot aantal
Europese Landen elkaar het leven zuur maken, met nog enkele andere
landen buiten de USA; daar is trouwens niets mis mee, het is heel
vaak prachtige sport en gaat vaak met Grote maar Positief
gekanaliseerde Emoties gepaard,
-maar waar dan uiteindelijk die meestal
Europese landen -soms eens afgewisseld door landen als Canada,
Brazilië of Argentinië, Australië en misschien ooit China- altijd
weer verliezen van de US of America – zolang die natuurlijk niet
ook steeds meer problemen krijgen, om als een Natie met het Best
Mogelijke Team, dus teveel commercie uitbannend, op te treden.
Maar dat we eens een echte Battle
tussen de USA en Europa krijgen!
Wie zou die wedstrijd uiteindelijk het
vaakst gaan Winnen??
Het is een Mooie Droom, en het gaat
'maar om de belangrijkste bijzaak in het leven; sport'... Die andere
zaken zoals Vrede & Vrijheid, echte Democratie, mogelijkheden
jezelf te Ontwikkelen en te Ontplooien, voor een Volk om 'een te
zijn', en vanuit die zekerheid zichzelf open te stellen voor 'de
Ander', de kans om meer van de wereld te zien. Etc, etc...
Er is in deze roerige tijden zeer veel
werk aan de winkel voor de Politici, maar dus ook voor de Stemmers in
al die landen!
AART DEKKER
P.S. Wie maakt er een nieuw plaatje
voor die 'Droom'; de 'Next Big Step in Basketball'?
Ik houd me aanbevolen, de mooiste
inzendingen krijgen een speciale Column van me cadeau!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten